sobota, 30 lipca 2011

Owocowo, choć bezowocnie

Kolejny dzień spod znaku niepewnej pogody, ale i akcji poszukiwawczej klocuszków dla Morfinki. Rano wybrałem się na swoje nieszczęście z mamą na zakupy do centrum, co ostatecznie okazało się nie takie straszne. Zwiedziliśmy wszystkie dwa sklepy rowerowe w centrum, oraz ja sklep sportowy w Platanie. Niestety nigdzie nie było dokładnie tych klocków, które chciałem. Ostatkiem nadziei miał być jeszcze jeden wielki sklep w Gliwicach, go którego udałem się już z Jankiem w wersji rowerowej.
Pogoda tak bardzo nie sprzyjała, że wlekliśmy się niemal godzinę, by dowiedzieć się, że i tak klocków nie ma. Ale skoro byliśmy już tak daleko, to podjechaliśmy jeszcze dalej, do całodobowego marketu z nadzieją na upolowanie Frugo, którym raczyliśmy się już wczoraj. Oczywiście przeszliśmy przez wszystkie możliwe napoje nie znalazłszy rzeczonego napoju, aż tu nagle, zupełnie nie po drodze, niedbale rzucone, jest! Wypatrzyłem i szybko zrobiliśmy analizę dostępnych kolorów: czarne, zielone i różowe. Niestety, brak pomarańczowego i białego, ale trudno. W koszyku wylądowało dziesięć butelek w różnych kolorach, a do tego Janek jeszcze zaopatrzył się w kiełbę na wieczorną imprezę inaugurującą.
Powrót odbył się oczywiście drogą okrężną, bo mieliśmy po drodze zgarnąć Skuda, co też niniejszym uczyniliśmy. Gdy już byliśmy w trzyosobowym komplecie, skierowaliśmy się w stronę Mikulczyc trasą, którą wiódł nas Skud. Świetne, boczne dróżki, piękne osiedla i znów leśno-polne ścieżynki, po których byśmy się nie spodziewali, że mogą nas zaprowadzić do celu, a jednak. Meldujemy się w komplecie pod rezydencją Piernika i rozjeżdżamy się żeby przepakować zapasy i nieco się przebrać, a Piernik i Skud idą jeszcze uzupełnić zapasy do pobliskiego marketu. Gdy już wszyscy byliśmy gotowi, udaliśmy się pieszo w tajemną lokację.
Miejscówka iście zacna, choć okolica nie ma zbyt dobrej sławy. Ogniskiem zainaugurowaliśmy nasz byt w nowym miejscu, a gdy już ogień wesoło pomykał po gałązkach, zabraliśmy się za nasze plecakowe zapasy. Nie zabrakło oczywiście kiełbasek, sporządzanych na różne sposoby. Sam kolejny raz użyłem patentu z piekarnikiem z puszki, bo cegły, które okalały palenisko, nie nadawały się na "patelnię". Tak w radosnej atmosferze dobiegł końca kolejny dzień, w którym udało się urwać chwilę bez deszczu, by spędzić ją ze znajomymi.

Jasny gwint

Kiedy wszystko idzie nie po Twojej myśli, trzeba czasem pozłościć się na życie i jego okoliczności. Tym razem wypadło mi kolejny raz w tym podłym tygodniu zostać dłużej w pracy, co skróciło mi weekend o kilka godzin. W celu więc odchamienia zgadałem się z Jankiem na wizytę w Bytomiu i bynajmniej nie w celach Masowych, bo było na to i tak za późno. Morfina wciąż bez hamulców, więc przesiadłem się na Scotta i skierowaliśmy się więc z Jankiem przez Rokitę i Miechowice i... wielki kanion chyba po drodze. Zrobiliśmy o wiele więcej kilometrów niż Masa krążąc po tym dziwnym królestwie jednokierunkowych ulic i niespodziewanych zamkniętych ulic. Ostatecznie jednak spotkaliśmy się z zacnym towarzystwem, które miało okazję uczestniczyć w rzeczonej już BMK. Chwila postoju i Daniel wyrwał nas na zwiedzenie pewnego miejsca, które tak genialnie opisał na swoim blogu, że aż pozwolę sobie zacytować Jego słowa: "Zachwytom nie było końca. Dawno nie wiedzieliśmy czegoś takiego. W wielu dzielnicach Bytom niewiele różni się od Londynu zaraz po ataku Junkersów osiemdziesiątych ósmych Luftwaffe we wrześniu 1940 roku. Kawał historii na wyciągnięcie reki. Trzeba to pokazać Spielbergowi. Koniecznie." (źródło).

Spielberga nie było, ale i tak aparaty poszły w ruch.
Gdy napełniliśmy nasze dusze artyzmem wyrafinowanej architektury wróciliśmy do kręcenia korbami. Powrót ostatnio standardową trasą zahaczającą o Rudę Śląską, a później już przez Biskupice i pod Koksownią Jadwiga, gdzie urządziliśmy sobie chwilowy postój, by nacieszyć się widokiem kłębów pary wodnej o kwaśnym PH, a powstałej z gaszenia wydobytego dopiero co z baterii koksu.


Odprowadziliśmy reprezentację szlacheckich Rokietnickich włości i w odchudzonym składzie pojechaliśmy odprowadzić teraz Piernika. Zostało nas czterech jeźdźców, bynajmniej nie apokalipsy. Jak najbardziej okrężnie pojechaliśmy w kilka odległych od siebie miejsc, jakby same dystanse między nimi było dla nas za mało. Zajechaliśmy też do sklepu, gdzie od jakiegoś czasu widuje się pewną dzikość z natury. Wydelegowałem się więc z naszej ekipy na zwiady i łowy i szybko wróciłem z czterema butelkami kultowego napoju. Czarne FRUGO, które niemal natychmiast wypiliśmy, a Janek skoczył po pomarańczowe. To drugie postanowiliśmy zostawić sobie na postój pod Radiostacją. O dziwo zastaliśmy już zamknięty teren, rozgościliśmy się więc na sąsiedniej łące i daliśmy się ponieść dzikości w długim naświetlaniu...

Żółte, jak jasny gwint!
Frugo i czekoladę później, gdy stwierdziliśmy ze zdziwieniem, że z zimna to nawet komary się dziś nie pojawiły, sami postanowiliśmy uciec zimnu. Odprowadziliśmy naszych towarzyszy, odebrałem przy okazji spinkę do łańcucha marki SRAM (czyt. "srem") i bezpieczniejsi o ten drobiazg wróciliśmy znów okrężną drogą do domów. Za trzy minuty jutro, 80 kilometrów na liczniku i nawet nie wiem kiedy się tyle nazbierało, ale na pewno czuję się usatysfakcjonowany, że po takiej długiej dość przerwie i mimo kiepskiej pogody, udało się przejechać bez problemów. No może poza bolącą du*ą przez to potworne siodełko scotta...

poniedziałek, 25 lipca 2011

Nieuleczalny

Podejrzana sprawa, ciągle brakuje powietrza...
Plan był taki, by wykorzystać niewiarygodny fakt suchego popołudnia. Nie trzeba było nikogo przekonywać, więc po telefonie Piernika już w chwilę umówieni byliśmy jeszcze z Jankiem, by podbijać przebojem kolejne  kilometry. Sprawa zdawałaby się prosta, a jednak nieco komplikował ją systematyczny zanik ciśnienia w przednim kole Morfinki. Mieliśmy więc już cel - pierwsza i najbliższa stacja paliw, gdzie dotankowałem oczywiście powietrza. Po uzupełnieniu braków, skierowaliśmy się na Szyb Maciej, gdzie z kolei uzupełniliśmy drugą z sił natury - wodę dla naszych bidonów a docelowo spragnionych ust. I od tej chwili wszystkiemu winien jest Piernik, który uparł się na przejazd lasem! Zdecydowanie odradzałem, mając w pamięci jeszcze to, że wczoraj padała, a stan ten niewiele się zmieniał w przeciągu ostatnich już tygodni. Co było w lesie, w okolicy przeoranej ciężkim sprzętem budującym A1 chyba nie muszę mówić/pisać?
Błoto. Dużo błota. Wszędzie błoto. Błoto, błoto, błoto!
W końcu wyjechałem. Ale zaraz, czegoś tu brakuje...
No właśnie, czegoś nam brakowało, całej trójce dzielnych rowerzystów, którzy jeszcze chwilę temu brnęli po tarcze w błocie. Hamulców! Zapytacie jak to? Obrzydliwe, złośliwe, złe i podłe błoto, które oblepiło nasze aluminiowe rumaki, wytarło nam okładziny w hamulcach tarczowych... Niewiarygodne, więc w ramach buntu zmywaliśmy rozpaczliwie błoto pozyskaną niedawno temu wodą z bidonów. Regulacje, kombinacje i nic... każdy z nas pozbawił się przedniego hamulca, a tył pozostawiał wiele do życzenia. Z dalszej jazdy więc nici, skierowaliśmy się prosto na wille Janka, gdzie urządziliśmy sobie wielką myjnię na trzy rowery i węża.
Morfina spowrotem staje się błękitno-srebrna.
Po tym wielkim szaleństwie wróciłem do domu odprowadzając po drodze Piernika. Oba zaciski zdemontowałem i obecnie leżą w stanie rozkładu na moim biurku, a ja zabieram się za szukanie w dziurawym budżecie środków na nowe klocuszki dla Morfinki. Ktoś ma zbędne Shimano M08, lub wersję metaliczną accent'a? No to alledrogo...

sobota, 23 lipca 2011

Mordercza sobota

Próba podsumowania Święta Młodzieży 2011? Chyba nie podołam, a poniższy filmik i tak nie odda nawet tego jednego wtorku, o którym jest. Mimo to wielkie słowa uznania i podzięki dla Grupy Filmowej! Dla mnie ten tydzień był zupełnym wyrwaniem się z kontekstu rzeczywistości, która okazała się ostatnio nazbyt smutna i mroczna. Dostałem pokój "na końcu świata", wszak lubię Piratów z Karaibów, a sam pokój okazał się być nawet dalej, niż za granicą horyzontu. I trafiło mi się dzielić pokój z najlepszą częścią ekipy z poprzedniego roku. Resztę jednak może oddać jedynie przeżycie tego na własnej skórze. Dla mnie nader owocny czas, pełen przede wszystkim modlitwy, konferencji i zupełnej zmiany postrzegania niektórych spraw, nabrania dystansu i odświeżenia sobie postrzegania świata. Serdecznej przyjaźni, mnóstwa uścisków i przytulania, miłych słów, komplementów, budującej nadziei, niewiarygodnych odkryć, znajomości i zaskakujących "zbiegów okoliczności" udowadniających, jak mały jest ten świat, czas gitary i wokalu od delikatnych ballad, poezji, aż po wielkie "darcie mordy", które wszystkim zawsze wychodziło najlepiej, czas za krótkich nocy i brutalnych poranków, deszczowych piosenek, spacerów, wschodów słońca, naiwnych pocałunków...

Teraz jest jednak sobota, trzeba było pożegnać słońce, które po niemal tygodniu deszczu przyszło nas pożegnać. "Jedź prosto, obudź nawigację za Pyskowicami" - tak, wracaliśmy, a ja znów dorabiałem jako nawigacja humanoidalna. Dotarliśmy bezpiecznie i do celu przysmażani delikatnym słońcem, a przede mną powoli rysowała się wizja zmienienia wygodnego fotela pasażera na siodełko.
Gdy uzupełniłem już tygodniowe braki kalorii, przebrałem się jak nigdy i wsiadłem na rower, by podjechać po Janka. Kierunek i cel, to kościół zwany "malowanym światłem", a o którym już niegdyś pisałem przy okazji kulturalnych spotkań z zaprzyjaźnionym Teatrem "A". Tym razem jednak cel tej wizyty był z grubsza zaskakujący, jak nasz dzisiejszy ubiór. Ciąg dalszy niech więc dopowiedzą już zdjęcia, bo sam, przypominając wtedy nieco zombie, mniej już pamiętam, niż zapamiętał obiektyw.








O obecności rowerzystów pod kościołem chyba mało kto może sobie pomyśleć, zwłaszcza na ślubie. Oni jednak chcieli, więc nie zawiedliśmy, choć dla mnie było to naprawdę wielkie wyrzeczenie. Ania i Kubush "zalegalizowali" swój związek, ale chyba każdy przyzna, że taka chwila to żadna formalność. Oboje pracowali na tą chwilę razem i z całego serca im życzę, by ta chwila, to nie był już wierzchołek metaforycznej góry miłości, ale by z tego miejsca spostrzegli dopiero prawdziwy, o wiele większy szczyt i by razem dalej szli. Szczerze im zazdroszczę i życzę jak najlepiej! Eskorta rowerzystów przejęła prowadzenie weselnego orszaku, odprowadziliśmy "młodych" symboliczny kawałek w ich nowej drodze i pomachaliśmy. Teraz jest czas dla nich, a ja wracam w garniturze, na rowerze, w doborowym towarzystwie niezawodnych ludzi odespać kończący się tydzień...

wtorek, 19 lipca 2011

Teatr "A" - Siewca

Czas sprostać wyzwaniu, co za pierwszym razem niezbyt się udało, a czego świadkiem jest poprzedni wpis o tym samym tytule, co dziś. Dlaczego to tak wielkie wyzwanie? Dziś mogę podsumować poprzednie słowa, bo z perspektywy czasu widzę, że w tej przypowieści odnalazłem się w roli skalistej gleby, w niewiele czasu po odejściu z klasztoru. Niby jakiś żal, tęsknota, a z drugiej strony ta decyzja jednak wydaje się być słuszną.


”Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał niektóre [ziarna] padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słonce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły miedzy ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemie żyzna i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha!”. Mt 13,03-9.


I na tym cytacie z Pisma Świętego powinna się zacząć i zakończyć próba refleksji nad widowiskiem, do którego zaprosili nas aktorzy. Jednak pomysłowość Teatru „A” daleko wykracza poza samą ramę przypowieści o siewcy i na jej kręgosłupie niejako buduje nową, większą i bogatszą rzeczywistość przenosząc to, co opowiadał Chrystus przed dwoma tysiącami lat, w dzisiejsza, trzecie już tysiąclecie.



Jeszcze jedno zdanie z Nowego Testamentu, które jest bezpośrednio po powyższym fragmencie będzie mi pomocne: ”Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?”. Dziś to Teatr mówił do nas w przypowieściach, a my mogliśmy poczuć się, jak ci, którzy kiedyś słuchali Jezusa i zastanawiali się o co tak właściwie chodzi. Nie ma uniwersalnego klucza, w jaki można rozgryźć ten spektakl. Każdy, jeśli tylko poświęci na niego choć chwilę swojej uwagi, znajdzie w nim coś dla siebie, jak to się często mówi. I mnie kolejny raz się udało.


W koło zapach zboża, czy można wymarzyć sobie piękniejszą scenerię? Jedna, bardzo ważna cecha człowieka - wolna wola. Niejako wokół niej toczy się cały spektakl, który jest walką między dobrem, a złem. Bóg powołuje Siewcę, aby ten zasiał ziarno Jego słowa w świecie. Siewca dba o to, by ziarno padło wszędzie, nawet jeśli z ekonomicznego punktu widzenia to miejsce się do tego zupełnie nie nadaje. Ale Bóg nie jet ekonomem i zawsze wychodzi poza statystyki dając szansę każdemu na usłyszenie Jego Ewangelii i uwierzenie w niej. Bo o ileż cenniejsza jest jedna zagubiona owca od całego stada z innej przypowieści? Każdy z nas ma szansę nawrócenia i naszym powołaniem jest stale się nawracać. Zło tu bynajmniej nie śpi, bo to za jego sprawą i przez nasze słabości musimy tak ciągle się starać. Zły kusi nas rożnymi kolorowymi szkiełkami, cennymi nagrodami, brawami publiczności, łechce naszą próżność i sięga jeszcze głębiej i dalej do wszystkich naszych ludzkich słabości, żeby tylko zaciągnąć nas do siebie. A my możemy poczuć się nieco jak w teleturnieju, gdzie publiczność zdaje się krzyczeć "graj dalej, wygrasz" popychając nas do coraz obrzydliwszych zachowań. Tylko że, gdy w końcu w cudzysłowie "wygramy" w wyścigu szczurów i mamy już "wszystko", okazuje się, że tak na prawdę po drodze pozabijaliśmy wszystkich przeciwników i nie mamy teraz nawet z kim świętować tego egoistycznego tryumfu. Na szczęście Bóg zawsze pozwala nam wrócić do siebie, zawsze możemy się nawrócić, a on odmieni nasze życie. Bo tak właśnie jest, że zło wślizga się nieproszone, gdy tylko uchylimy drzwi, a dobro trzeba długo zapraszać...

Serdecznie dziękuję wszystkim aktorom, za to wspaniałe widowisko, które tak bardzo zmusza do refleksji i jet chyba jednym z trudniejszych. Na pewno skorzystam z kolejnej okazji, by zasiąść na widowni, ale i by później się z wami pobrudzić i porozmawiać.

źródło zdjęć: http://www.swietomlodziezy.pl/ 

niedziela, 17 lipca 2011

Urlop

Niniejszym ogłaszam przerwę urlopową na moim blogu na czas określony. 17-24 Lipca możecie mnie znaleźć pod adresem: http://www.swietomlodziezy.pl/

Pozdrawiam czytelników i życzę udanego wypoczynku ode mnie ;)
~Serafin z Zabrza.

wtorek, 12 lipca 2011

Odzyskać skrzydła

Niemal prosto z pracy wybrałem się dziś do serwisu odebrać Morfinę. Na szczęście trafiłem na niezawodną i właściwą obsługę. Wpierw zapoznano mnie z bardzo długą listą znalezionych usterek jednak szybko się okazało, że po dotknięciu Morfiny znalazłem kolejne kilka niewspomnianych napraw, za które z góry dziękuję. Teraz obręcze i piasty, łańcuch i kilka najważniejszych mechanizmów jest czystych, więc w głowie już się rodzi niecny plan jechania w Dolomity, żeby ten zły stan rzeczy wrócić do normy.
Support okazał się zwyczajnie niedokręcony, więc trzeszczał, a pomagał mu niedokręcony pedał. Magicznym sposobem odzyskałem hamulce, które zostały naprawione i wyregulowane, poprawiona też została regulacja przerzutek. Teraz Morfina już tylko czeka na kolejną jazdę, więc chyba nie powstrzymam się i pojadę jutro do pracy znów rowerem!
Wrażenia z jazdy - zupełnie jakbym odzyskał skrzydła, lub przynajmniej dwa kółka zwiększające mobilność.

sobota, 9 lipca 2011

Wstępna diagnoza


Dziś to kolejny poranek, który mógł mnie jedynie zniechęcić lub zezłościć. Po ogarnięciu lokalnego chaosu w moim pokoju, zabrałem się za Morfinę. Wpierw zgarnąłem z niej z grubsza błoto i inne brudzące "atrakcje", a później powoli, w towarzystwie potwornego stukotu, pojechałem do centrum, by oddać ją na przegląd.
Wstępna diagnoza już nie jest zbyt optymistyczna: serwis skrytykował mój dobór smaru pod względem konsystencji i jego wpływu na układ napędowy. Zalecił na wstępie wymianę łańcucha i kasety, jednak grzecznie podziękowałem (nie, nie dam się naciągnąć na niepotrzebną wymianę). Do wtorku natomiast mają przejrzeć wszystkie pozostałe właściwości roweru, a zwłaszcza hałasujący support. Mam nadzieję, że niczego mi bardziej nie zepsują, bo będę wtedy już naprawdę bardzo zły, co może się skończyć niebyt dobrze dla obsługi sklepu.
Na szczęście mam już umówioną alternatywę i najprawdopodobniej zaraz po tym przeglądzie Morfina trafi w profesjonalne ręce prawdziwego rowerowego zapaleńca, który zrobi już wszystko jak należy. Niestety teraz trzeba pocierpieć długie trzy dni bez roweru dla jednej głupiej pieczątki potwierdzającej ważność gwarancji...

Zakręcony dzień

Poranek rozpoczęty jak najbardziej prawidłowo, bo od zagonienia roweru do roboty. Niestety z każdą chwilą Morfina, a właściwie jej support rzęził coraz mocniej i bardziej, więc niemal nie było mowy żebym pojechał nią dziś na Zabrzańską Masę Krytyczną, co nie napawało mnie optymizmem. I jeszcze kilka spraw w pracy, oraz konieczność rezygnacji z jutrzejszego wypadu w góry, sprawiły, że nie miałem za dobrego humoru. I na dobitkę prosto z pracy musiałem jeszcze podjechać na szybko "zaczarować" jeden oporny komputer. Nie cierpię się spieszyć i robić wszystko na ostatnią chwilę.

Pierwszą potrzebą okazało się dopompowanie kół.
Natychmiast po powrocie do domu zabrałem się za konsumpcję obiadu który dzięki wspaniałomyślności babci już na mnie czekał. Przebrałem się z oficjalnego ubioru biurowego w coś bardziej rowerowego i przesiadłem się z Morfiny na Scotta, który na szczęście zawsze jest dla mnie jakąś rezerwą. Pognałem z nadzieją dogonienia ekipy i nie zawiodłem się, bo spotkałem ich pod jednym z punktów dystrybucyjnych kiełbasy alias "zajebista". Tak więc już większą grupą zajechaliśmy na pl. Wolności gdzie z wolna gromadziły się kolejne osoby.

Ustalenia kto, co, gdzie i jak by http://bttf.pl/
Ruszyliśmy, a ja gdzieś tam pod koniec.
Kilka słów i ruszyliśmy nieco zmienioną trasą, która osobiście niezbyt mi się spodobała, choć może właściwie tylko jeden odcinek - ul. Bytomską - nie przypadł mi do gustu. Jechałem z tyłu miałem sympatyczne towarzystwo, a nadto cały peleton na oku, więc mogłem na bieżąco przez radio korygować tępo czołówki. Kolejny raz też okazało się, że nasz świat, a szczególnie Zabrze to bardzo małe jest i niemal zawsze można spotkać kogoś nieznajomego i po kilku minutach okaże się, że jest rodziną kogoś kogo znasz.

Taka sobie wizja "artystyczna".
"w akcji".
Po oficjalnej części, czyli wspólnym rowerowaniu przyszedł czas na wspólne i mniej oficjalne ogniskowanie. Oj sporo zebrało się osób, więc nie było problemu w szybkim zorganizowaniu miejsca. Sam już niemal tradycyjnie zabrałem się za rozpalenie ognia, tym razem bez nadprzyrodzonych zdolności, ale za to samymi zapałkami bez papieru "na zachętę" dla ognia. Głodny szybko też przygotowałem sobie "patelnię" by móc teraz w miłych pogawędkach zupełnie zapomnieć o moim całym złym humorze, który zbierał się cały dzień.

"Słodka fotka" by http://bttf.pl/
No i nie tylko ja jeżdżę w glanach! Choć ja wolę zimą ;).
Siedzieliśmy dość długo by odejść jako ostatni. Odejść, tak właśnie, by oprowadzić panią A. na przystanek. Oczywiście autobus jej uciekł, więc zaoferowałem, że ją odprowadzę, a moją chęć podzieliła cała grupa. Żeby nie było smutno, dałem Ani rower, a sam, dla sprawdzenia się, zacząłem sobie truchtać w stronę celu. Tak większość drogi udało mi się pokonać biegiem, aż nabrałem ochoty, by częściej biegać. Póki co i tak pewnie będzie wygrywać lenistwo, ale kto wie. Gdy już odprowadziliśmy naszą towarzyszkę, pojechaliśmy znów na rowerach w stronę swoich domostw stopniowo zmniejszając nasz peleton do kilku osób. Na końcu tradycyjnie wróciliśmy z Jankiem dwuosobową reprezentacją do swoich nieodległych od siebie domostw kończąc kolejny rowerowy dzień. A jutro zapowiada się wizyta w serwisie z Morfiną...

czwartek, 7 lipca 2011

Zamiennie

Niestety, z niektórymi osobami ciężko się dogadać co do terminu spotkania i po miesiącu odkładania i przekładania terminu mówię dość i dorzucam focha gratis.  Dziś, kolejny raz wbrew wcześniejszym planom, wyjechałem pokręcić się ostatecznie z Jankiem, który nadto miał nawet pomysł gdzie jechać, przynajmniej na najbliższe 6 kilometrów. Solidna i niezawodna firma i towarzystwo w jednym. Misją nr. 1 było bezpiecznie dotrzeć na pl. Wolności z laptopem na plecach. Nic jednak nie mogło pójść dziś zgodnie z planem, ale to chyba dobrze, bo kolejne "zbiegi okoliczności" wychodzą mi ostatnio na plus. Spotkaliśmy Goofy'iego, który wracał właśnie z rajdu po okolicznych sklepach w poszukiwaniu nowych gum. Podjechaliśmy więc wspólnie w umówione miejsce, gdzie Janek przetestował Free Hot-Spot, przekazał zdjęcia i jeszcze puścił internetowe radio, jakbyśmy mało zmieszania wprowadzili.
Teraz po krótkiej zachęcie pojechaliśmy jeszcze do ostatniego sklepu rowerowego na trasie Goofiego, który okazał się strzałem w dziesiątkę, choć bynajmniej nie dla naszego poszukiwacza idealnej gumy. Wypytawszy o wszelkie modele zrezygnowany Goofy pogodził się z wizją "allegro", ja natomiast dobyłem swoich ostatnich oszczędności i zakupiłem... mocno przeceniony bagażnik na sztycę. Niestety montaż pod sklepem zakończyliśmy statusem "mission failed". Janek więc użyczył swojej przestrzeni bagażowej i pognaliśmy czym prędzej na jego warsztat nieopodal podziemnego kompleksu parkingowego pod jego willą.
Z pomocą całego profesjonalnego zaplecza technicznego właściwie bezproblemowo uporaliśmy się z upgradem mojego bika o nowy osprzęt zwiększający jego możliwości transportowe. Oczywiście nie mogło zabraknąć profesjonalnego ważenia wszystkiego na sam koniec i tak cały rower w stanie surowym waży nadal 15.1 kg, natomiast z całym osprzętem dokładnie dwa kilogramy więcej.



Bogatszy o nowy sprzęt pojechałem z moimi towarzyszami tym razem pod włości Goofiego. Niestety w związku z wakacyjnym okresem brakowało tym razem dekoracji jego wspaniałych trawników, więc podjechaliśmy od razu podjazdem w kierunku jego willi. Po dłuższej rozmowach i kolejnych upomnieniach lokaja, który prosił już na obiad, pożegnaliśmy się i już tylko z Jankiem pognaliśmy pod szyb Maciej, z zamiarem uzupełnienia bidonów o krystalicznie czystą wodę z tamtejszego podziemnego punktu ujęcia wody. Niesamowitym i wartym odnotowania był fakt, że nie napotkaliśmy tym razem ogromnej kolejki cechującej wszystkie miejsca opatrzone napisem "darmowe", "gratis", czy "free". Było pusto i spokojnie, więc zaspokoiliśmy nasze pragnienie i uzupełniliśmy zapasy bez najmniejszej chwili oczekiwania. Teraz już pozostał powrót do naszych apartamentów w rytm strzelającej co chwila korby lub pedału - sam już nie wiem czego. Bynajmniej wkurzające to było, a świadomość braku klucza do korby przytłaczała jeszcze bardziej. Cóż, trzeba będzie w końcu oddać Morfinę na przegląd po tych skromnych 2 tysiącach przebiegu w 3 miesiące. Tylko jak to możliwe, że wysiadło łożysko maszynowe? Dowiemy się w serwisie...



PS: Z powodu niedziałającego poprawnie bloggera:
1. Prezencja właściciela z nowym nabytkiem.
2. Janek wszystko sprawdzi, nic nie umknie fachowemu oku.
3. Torba Janka też pasuje - dopiszę do listy dla św. Mikołaja.
4. Sweet focia na koniec dnia.
Autorem zdjęć 1-3 jest  Goofy, 4 to dzieło Janka.

środa, 6 lipca 2011

Majestatyczne lądowanie

05.07.1931r. Był upalny, lipcowy wieczór. Całe miasto już od kilku tygodni żyło jedną wiadomością i na co dzień w kawiarniach nie mówiono w zasadzie o niczym innym. Lotnisko w Gleiwitz zostało przygotowane zdawałoby się na każdą ewentualność, poza oblegającymi je tłumami. Początkowo planowano około 100 tysięcy miejsc, jednak ostatecznie "Der Oberschlesische Wanderer" doliczył się ponad dwukrotnie większej liczby widzów, oraz około 20 tysięcy gości z zagranicy - Czechosłowacji i Polski. Już w 1925 roku z Gleiwitz można było odbyć podniebną podróż samolotem do Berlina z międzylądowaniem w Breslau, a oferta miała się wkrótce jeszcze zwiększyć. Linie obsługiwały dwa samoloty kupione w zakładach Junkersa - "Ostmark" i "Oberschlesien", a bilet kosztował bagatela 65 ówczesnych marek. Jednak dzisiejszy gość zapowiadał zupełnie nową erę. 
Ze strony załogi i pasażerów lot odbywał się rutynowo. 7:55 start z   Friedrichshafen, za sterami kapitanowie Ernst Lehmann i Hans von Schiller. Około 15:00 niemal trzystu metrowy statek powietrzny minął Görlitz. Tym razem lot odbywał się pod wiatr, co znacząco spowalniało ogromną maszynę, która z trudem osiągała 100 km/h. Spóźniony już minął Glatz, a godzinę później Neisse. Punkt 17:18 kolos minął Kandrzin i stąd już widział swój cel podróży - Gleiwitz. Graf Zeppelin D-LZ 127 dotarł do celu.

Blisko trzymetrowe, srebrne cygaro.
"Procedura lądowania rozpoczęła się o godz. 17.55. Wywieszono specjalną flagę sygnalizacyjną i gdy dziób sterowca ustawił się ku płycie lotniska, zaczęło się opuszczanie balastu z kadłuba. Potem zrzucono liny holownicze i z pomocą 250-osobowej obsługi technicznej zeppelin osiadł miękko na murawie. Manewr - jak pisze Jodliński - trwał dokładnie pięć minut i zakończył się o godz. 18. Tłum wiwatował. Odśpiewano hymn niemiecki i - jak pisał komentator lokalnego dziennika - wszystkich zgromadzonych na lotnisku ogarnęło patriotyczne uniesienie."
Nawet dziś wygląda nowocześnie, we futurystycznym dla niego wnętrzu.
Dziś pozostaje nam jedynie podziwiać wystawioną z okazji 80 rocznicy tego wydarzenia makietę. Jednak patrząc na ogromne cygaro w skali 1:87 (H0) nie trudno zgadnąć, jak spektakularne musiało to być lądowanie. Zawieszone nad głowami niemal dwa i pół boiska piłkarskiego, ogromny srebrny obłok napędzany pięcioma kolosalnymi silnikami Maybach o mocy 388 kW (530 KM) każdy. Nawet stojący po dziś hangar wydaje się być czymś niesamowicie maleńkim.
Niewiarygodne jest też to, jak wiele się zmieniło w okolicy. Dziś brakuje tu nie tylko kilku budynków, żeby nie powiedzieć, że niemal wszystko. Obiektów technicznych oraz biura personelu lotniczego Lufthansy, urzędu celnego, pocztowego i spedycyjnego. Były też pokoje gościnne, poczekalnia, restauracja a lokalną atrakcją była kawiarnia tarasem przylegającym do pasa startowego i widokiem na panoramę miasta. Nie zabrakło nawet bezpośredniego połączenia autobusowego z dworcem kolejowym. A dziś?

Hangar, stan zdaje się współczesny.
Posterunek u wjazdu na lotnisko.
Na moje nieprofesjonalne oko to Fokker D.VII.
A co pozostało z tego?
Stacja pogodowa i obsługa lotniska, dalej budynek   Lufthansy.
Piękna, nowoczesna bryła. Niemiecki funkcjonalizm.
Ktoś podpowie jaki to model? Podejrzewam, że  Junkers?
Graf Zeppelin gościł w Gliwicach pół godziny. O godzinie 18.35 włączono silniki, zwolniono balast i po odrzuceniu lin cumowniczych odleciał majestatycznie ku niebu. Jeszcze przez godzinę krążył nad przemysłowym Śląskiem, by później obrać kurs powrotny do Friedrichshafen, gdzie dotarł następnego dnia o 5:34.

Widok z okien sterowca musiał być niesamowity.

poniedziałek, 4 lipca 2011

O włos

Czaił się jakiś podstęp wręcz wisiał w powietrzu. Podejrzanie słoneczne popołudnie postanowiłem od razu wykorzystać na kilka rowerowych chwil. Po kilku odmowach w końcu zadzwonił Piernik i to właśnie z nim dziś przyszło pokręcić. Po krótkiej naradzie wybraliśmy za cel Chudów żeby odebrać garść wiedzy spisanej w zeszyt. Pognaliśmy równie szybko, jak wiejący dziś z uporem maniaka wiatr, który przeganiał po niebie ogromne i złowrogo wyglądające kłęby chmur. Gdzieś już niemal na miejscu dotarło do nas, że ów ciemne chmury suną wprost nad nasze głowy, na szczęście obyło się bez musowego postoju, a raczej panicznego poszukiwania jakiegoś schronienia w szczerym polu, lub lesie. 

Złowrogie chmury, a my jedziemy w ich stronę. 
Po ukończeniu misji "wiedza", poprzedzonej dwoma telefonami i szukaniem właściwego adresu, udaliśmy się w drogę powrotną. Tym razem dla odmiany jechaliśmy nieco ciekawszą, a na pewno mniej ruchliwą, niż 3-ego Maja okolicą. Po odprowadzeniu Piernika postanowiłem zrobić sobie jeszcze rundkę honorową i czmychnąć do domu, bo tym razem paskudnie granatowe niebo zdawało się otaczać mnie z każdej możliwej strony. Wstawiłem rower do garażu, nasmarowałem łańcuch i wróciłem do domu, by usłyszeć za plecami dosłownie ścianę deszczu. Więc po coś jednak te wszystkie dziwności i przeciwności się przydały - chwila i bym wracał mokry.
Hmmm, jakie mogło być przeznaczenie tego mostu? Dziś niebieski szlak.