Wroclove - miłość utęskniona

Kocham to miasto, choć tak rzadko do niego zaglądam - ogromne, hałaśliwe, zatłoczone i... zawsze szare - takie bynajmniej zawsze się wydawało. Dziś pierwszy raz uśmiechnęło się do mnie słońce gdy wysiadłem z Czerwonego Wozu wraz z Agą i Jankiem. Czyste szaleństwo - przyjechać tu samochodem i nie zabłądzić podczas gdy zwykle włóczyłem się tu pieszo i zawsze w swoisty sposób pozwalałem prowadzić się intuicji, która lubiła wieść mnie w różne zakamarki, by ostatecznie wybrnąć i trafić tam, gdzie chciałem. Poniekąd taki plan miałem i na dziś, zaś moi towarzysze postanowili wypróbować sieć wypożyczalni rowerów, więc umówiliśmy się na powrót około 20 i ruszyliśmy każdy w swoją stronę.

Od zawsze i na zawsze to miasto kojarzyć mi się będzie najbardziej z Alexis, która ochoczo wychodzi mi naprzeciw na spotkanie przez wrocławski Rynek - miejsce naszych tradycyjnych spotkań i jedynych okazji, by spędzić z sobą kilka godzin na beztroskich rozmowach. Dziś, w słoneczny, letni dzień, nie musieliśmy się nawet szczególnie skrywać przed zwykle niezbyt łaskawą pogodą, więc moja przewodniczka zaproponowała ławeczkę nad brzegiem Odry. 

Później powłóczyliśmy się jeszcze nieco komentując tu i ówdzie architektoniczne ewenementy i smaczki o których Alexis wiedziała nawet więcej, niż potrzeba - mimo iż oboje nie pamiętaliśmy za to żadnej z legend związanych z kolejnymi miejscami. Później zostaliśmy przyłapani przez paparazzi, ruszyliśmy więc na powrót w stronę Rynku i pobliskiej naleśnikarni. Nasz czas jednak nieubłaganie szybko minął, odprowadziłem więc moją miłą przyjaciółkę i pomachałem jej na pożegnanie, by po chwili samemu być w drodze powrotnej i już tęskniąc za Alexis, bez której Wrocław pewnie nie byłby już tak piękny...