Po drugie to zaledwie pięć dni

Jak obiecałem, trzeba i się wywiązać co do słowa. Tradycyjnie więc, jak zresztą od sześciu już lat, w ostatnie dni roku i to dokładnie w dzień swoich urodzin, pojechałem na Górę świętej Anny, żeby się rozliczyć - po ewangelicznemu. Prawdę powiedziawszy miałem spore obawy przed tym, co tam zastanę, ale i tym, co sam w sobie znajdę, gdy zacznę podsumowywać miniony rok.

Słońce zachodzi, tuż obok skrawka Nieba na ziemi - Górki. (28.12.2011)

O ile tym razem wiedziałem, że nie jadę tu dla konkretnych osób, bo i tak większości po prostu miało nie być, to zaskoczyła mnie obecność wielu innych osób, z którymi kontakty się teraz znacząco poprawiły i umocniły. To było naprawdę cenne i tylko to zauroczenie Niebieskooką niewiastą mogłem sobie podarować w tym nienapisanym scenariuszu. Dziś jednak jestem już w domu, a syndrom "asfaltu", jak to ujął ks. Radecki, sprawił, że szara rzeczywistość usiłuje przyćmić to, co w sobie przywiozłem.

Jak nigdy konferencje odpowiadały na moje pytania, tylko nie wypaliły warsztaty, ale mimo to było wspaniale. Wynotowałem sobie elektronicznie kilka cytatów, które pomyślałem, że warto zapamiętać, ale i tu przytoczyć. I tak po pierwsze o. Idzi z sąsiedniej, a właściwie terytorialnie przecież mojej prowincji bardzo słusznie zauważył, że kapłani, a szczególnie Ci opiekujący się wstępującymi do kleru, powinni podtrzymywać i rozbudzać jeszcze bardziej nasze "motyle w brzuchu".

Pan Tomasz Terlikowski, szczęśliwy mąż i ojciec czwórki dzieci natomiast przykładem swojego życia udowodnił, że Bóg dając nam więcej talentów też więcej od nas wymaga - taka proporcja w Bożej matematyce. Łatwo też udowodnił, że czwórka dzieci to żadna patologia, a raczej dar i poczwórne szczęście, które jest jak najbardziej zdrowe i rozsądne - o ile oczywiście na przeszkodzie nie stanie nam pieniądz...
Radości uczył nasz ks. Radecki - autor czterech części "Radości w codzienności", natomiast o. Cherubin w swoim stylu niemal doprowadził do łez piękniejszą część starszej grupy, więc pewnie u młodszej to mu się udało. Ja natomiast jeszcze ze słów niedopowiedzianych o. Waldemara, który został pustelnikiem, wyciągnąłem frazę "żadna mnie nie kochała, został mi więc tylko sznur... do habitu oczywiście".

Tyle się działo w zaledwie pięć dni rekolekcji, włączając w nie "pogodny wieczór" od którego bolał brzuch ze śmiechu, było miło móc spędzić kilka chwil z bezinteresownym przytulaniem i gitarą, Teatr "A" i wieczorna sylwestrowa Gala przebijająca niejeden profesjonalny kabaret, teatr, taniec, czy pokaz filmowy w Hollywood.

"Jak można wątpić, że Jesteś?" - to chyba reasumuje wszystko...