Muzeum Wsi Opolskiej

Ostatnio zaczynam wpisy od informacji, że w tym miejscu już byłem. Nie inaczej jest dziś, bowiem na mapie naszych wypraw pojawiło się ponownie Muzeum Wsi Opolskiej. To idealny pomysł na upalny dzień, bowiem w wiejskich chatach panuje bardzo przyjemny i naturalny chłód. Można by powiedzieć z przymrożeniem oka, że byliśmy tu na naszej drugiej randce, tymczasem mija już miesiąc od naszego ślubu. Czas pędzi do przodu, o czym najpiękniej i w najbardziej malowniczy sposób przypominają stare wiatraki, które witają wycieczkowiczów. Ponieważ jednak ostatnio wyczerpałem temat opisując dokładnie historię Muzeum, dziś zostawiam Was drodzy Czytelnicy jedynie z obrazami opatrzonymi skromnym komentarzem. Zatem miłego podziwiania.

Wystawa w spichlerzu pokazuje narzędzia używane przy budowie domów w XIX wieku. 

Dziś mamy frezarkę, kiedyś...

Znaczenie krokwi było powszechną praktyką podkreślającą pobożność budowniczych.

Rzeźba z nurtu twórczości naiwnej przedstawiająca ognisty wiatr. 

Barwne figury przedstawiają sceny testamentalne, znaki zodiaku oraz pory roku.

Uroczy, pękaty, murowany spichlerz z podpiwniczeniem. 

Takie kapliczki zdobiły niegdyś każdą wieś, zwłaszcza tą, na której nie było kościoła.

Wewnątrz figura św. Józefa, patrona m.in. cieślów.  

Garnki na płocie - kiedyś normalny widok na wsi.

Potężny młyn napędzany wodą skierowaną  z jeziora, poprzez kanał, na jego koło. 

XIX-wieczne narzędzia - drewniane młotki, ręczny świder, czy strug.

Mechanizm przeniesienia napędu z młyńskiego koła na maszynę do mielenia ziarna. 

Meble były niegdyś drogim i zbędnym luksusem - w kuchni wszystko było w zasięgu ręki i wzroku.

Szopa kryta strzechą. Piękna, funkcjonalna i w 100% ekologiczna. 

Na Twoim polu jest nadmiar kamienia? Zbuduj sobie murowaną piwnicę.

Drewniane domy kryte strzechą mają swój nieodparty urok. Mieszkałbym. 

A takich przyborów używały nasze babcie w szkołach - gęsie pióra, czy czarne tabliczki z rysikami.

Nauczyciele oczywiście byli jedną z zamożniejszych grup społecznych 

Budynek szkoły wcale nie wyróżniał się na tle innych chat - jedna klasa w zupełności wystarczała.

Kiedyś zagrody ze zwierzętami były niemal przy każdej chacie. 

Zawód kowala przerwał do dziś, choć współczesne podkowy są raczej ozdobą domu, niż końskiego kopyta.

Typowa spiżarnia - gromadzono tu nie tylko żywność.

Wnętrze wiejskiego kościółka. 

Pruski mur był sprytnym rozwiązaniem łączącym drewnianą konstrukcję z trwalszymi, murowanymi ścianami.

I na koniec znów wiatraki - nieuchronnie wróżą koniec wycieczki.