Upragnione kilometry

Tak, stało się. Mimo wielodniowych przeciwności i wszelkich innych oporów dziś ruszyłem swoje cztery litery z krzesła przed monitorem na nieco mniej wygodne siodełko rowerowe. I nie powstrzymał mnie nawet niezapowiadany mały deszczyk. Po prostu ubrałem się i pojechałem. Nie miałem właściwe większych planów, ale szybko się znalazły, gdy po kilku machnięciach nogami przypomniałem sobie o dopompowaniu kół. Skierowałem się więc z mozołem w stronę centrum na niekoniecznie najbliższą stację benzynową, by skorzystać z kompresora. Zaopatrzony już w powietrze i z mokrymi okularami na nosie powziąłem kierunek centrum, a stamtąd do parku/lasu jak kto woli.

A to mnie zaskoczyło na pl. Wolności.

Tam chwilę żałowałem dopompowanych kół, ale bieżnik jednak całkiem dobrze trzymał się resztek śniegu  i lodu, więc raźno jechałem dalej. Hałdę sobie odpuściłem, ale musiałem mieć coś w zamian, pojechałem więc osiedlowymi uliczkami i tak krążyłem kawałek czasu. Gdy w końcu wyjechałem na Wolności, z przykrością stwierdziłem oczywistość: w lesie mniej było manewrowania by unikać dziury, bo praktycznie ich tam nie było. Za to ulice, to już niekończąca się opowieść o dziurze a w niej kolejnej i często jeszcze następnej, by za rogiem wpaść w kolejną. Dlatego szybko zmieniłem kurs i z Wolności uciekłem w stronę Maciejowa, by parkiem wrócić na os. Kopernika i tam już rundką honorową do domu. No i teraz humor dopisuje, statystyki ruszyły a i rower będzie zadowolony, bo nie stoi tylko i nie rdzewieje. Na koniec, a jak, dwa zdjęcia upolowanych lokomotyw przy okazji wizyty w parku. Spory był dziś ruch, co mnie bardzo ucieszyło.

Edytka i jeden z nowszych nabytków polskich kolei ST40.

Pozdrowienia dla maszynisty, który zatrąbił i pomachał.

PS.: Niestety wiosny nie spotkałem...